موضع اسلام در باره سرایت بیماری – بخش ۱

پایگاه خبری اولکامیز- به قلم میکاییل محمدی : مایه ی تعجب و شگفتی است که موضوعی به این سادگی بر یک عالم دینی پوشیده بماند. سرایتی که پیامبر اسلام – درود و رحمت بیکران خداوند بر او باد- نفی کرده سرایتی است که اهل جاهلیت معتقد به آن بودند. آنان باور داشتند که همنشینی یک فرد سالم با فرد بیمار که مبتلا به مرض مسری است لاجرم و به طور حتم فرد سالم را آلوده می کند.

به بیانی دیگر معتقد بودند مریضی، به طبیعت خود و نه به خواست و اراده ی خداوند سرایت می کند. پیامبر عزیزمان که پیام آور جهان بینی توحیدی است بیان فرمودند که چنین اعتقادی باطل است و اگر خواست و مشیئت خداوند نباشد این امر صورت نمی گیرد.

ابتدا در این باره چند حدیث را ذکر کرده و سپس در چند بند توضیحاتی خواهم آورد:

حدیث ۱: «لا عَدْوَى ولا طِیَرَهَ، ولا هامَهَ ولا صَفَرَ.»[ صحیح بخاری ۵٧۵٧] (ترجمه : سرایت- به آن معنا که در جاهلیت به آن معتقد بودند- و فال بد [بدبینی] و کبوتری- مثل جغد- را شوم دانستن و ماه صفر را شوم دانستن در اسلام وجود ندارد.

حدیث ۲:« لَا تُورِدُوا المُمْرِضَ علَى المُصِحِّ »[صحیح بخاری ۵٧۵٣] (ترجمه : فرد بیمار- دارای مرض مسری- را بر فرد سالم وارد نکنید[ یعنی کنار هم قرار نگیرند تا بیماری سرایت نکند.])

حدیث ۳:«إذَا سَمِعْتُمْ به بأَرْضٍ فلا تَقْدَمُوا علیه، وإذَا وقَعَ بأَرْضٍ وأَنْتُمْ بهَا فلا تَخْرُجُوا فِرَارًا منه » [ صحیح بخاری ۶٩٧٣] (ترجمه: اگر شنیدید در سرزمینی طاعون انتشار یافته به آن جا وارد نشوید و اگر این بیماری مسری به سرزمینی راه یافت و شما در آنجا بودید به قصد فرار آن جا را ترک نکنید [ تا دیگران را آلوده نکنید] )

حدیث ۴: « فِرَّ من المجذومِ فرارکَ من الأَسدِ»
[ السنن الصغری بیههقی ٣/۶۵] (ترجمه: چنان که از شیر – می ترسی و – پا به فرار می گذاری از فرد جذامی فرار کن.)
و احادیث دیگر در این باب که فراوانند.

چند نکته در باب این احادیث:
۱) جوهر و بنیان رسالت پیامبران الهی ابلاغ جهان بینی توحیدی به مردم بوده است. آنجا که پیامبر اسلام(ص) می گوید سرایت وجود ندارد مقصود سرایتی است که خواست خداوند در آن لحاظ نشود یعنی فرد فکر کند که همین که اسباب بیماری پیدا شد لامحاله و صد درصد بیماری هم پیدا خواهد شد.

به همین خاطر هم هست که مردم متدین ترکمن و عموم مسلمانان با وجود انتشار اسباب بیماری وگمان مبتلا شدن به آن، امیدشان را از دست نمی دهند و این بشارت خوبی است که نشان می دهد بهره ی وافری از این جهان بینی کسب کرده اند. از همین رهگذر است که وقتی در یک خانواده فردی کرونا می گیرد لزوما افراد دیگر مبتلا نمی شوند .

۲) اما آنجا که پیامبر عزیزمان که بر سلامتی و عافیت ما در دنیا و آخرت حریص است می گوید همنشین فرد جذامی نشوید یا به سرزمینی که طاعون به آن راه یافته وارد نشوید یا فرد بیمار – که مبتلا به بیماری مسری است – را به جانب فرد سالم قرار ندهید مقصود از همه ی این ها اخذ اسباب و پیشگیری است . هیچ گاه دین با یافته ها مسلم پزشکی در تضاد نخواهد بود.

قریب به ۱۵ قرن پیش که خبری از اکتشافات کنونی نبوده پیامبر ما را از قرار گرفتن در کنار افرادی که بیماری مسری دارند نهی کرده است. حتی پیشتر از آن خود قرآن می فرماید:« وَلَا تُلۡقُوا۟ بِأَیۡدِیکُمۡ إِلَى ٱلتَّهۡلُکَهِ )[سوره البقره ۱۹۵] ترجمه: ( جان خود را در معرض هلاکت قرار ندهید)

۳) متضاد نشان دادن دین با یافته های مسلم علمی و اصرار بر فهم قاصر خود و توجه نکردن به نظر علمای راسخ دین در مسائل دینی بسیار تأسف برانگیز است. این رویه، پیامدهای بسیار مخربی بر اذهان مردم درباره ی دین ایجاد می کند؛ سبب دین گریزی مفرط می شود. آیا سزاوار است در این موقعیت بغرنج بجای این که ما روح امید و توکل و خداگرایی را در مردم بدمیم آنان را مأیوس کنیم و نسبت به خدا و دین او بدگمان کنیم ؟

www.ulkamiz.ir