مرزهای شکننده هشدار / عروسیهای با طعم ویروس کرونا

پایگاه خبری اولکامیز- یوسف ایگدری : همچنان که حاکمیت افراد مبتلا چند هزار نفری را بدون پایش رها می کند ( چند هزار نفر هم در روز بستری می شود) باید قبول کرد که ما هم سهمی در رها کردن کادر درمان در مطب ها و درمانگاهها و بیمارستانها را داریم , ترددهای غیر ضروری,  عدم استفاده از ماسک , برپایی مجالس عروسی و استفاده از مراکز برگزاری این مجالس و دعوت از دوستان و بستگان….. همه و همه بخشی از عدم مسوولیت پذیری و سوق دادن خود و دیگران به کام و دام این بیماری هستیم.

به خاطر داشته باشیم که کادر درمان هم اشیانه دارند و ایشان قبل از اینکه پزشک , پرستار و بهیار باشند,  انسان هستند با همه آرزوها و رویاهای یک پدر , یک مادر , یک فرزند…..

جز این است که بر ماست میزان و کیفیت پیشگیری را چند برابر کنیم, شرم داشته باشیم بر گذاشتن بار سنگین بر دوش دیگر خانواده ها که قرار است ناقل بیماری شان باشیم، شرم داشته باشیم بر بار سنگینی که بر دوش کادر درمان می گذاریم، شرم داشته باشیم از اینکه با عدم پیشگیری مان مرزهای هشدار را بشکنیم….. شرم داشته باشیم از اینکه قرار است انسانهایی را مهمان واحدهای مراقبت های ویژه بیمارستانها کنیم.

انسان به حکم انسان بودن میتواند فوق العاده باشد, ترجیح دادن سلامت خود و دیگران و جامعه بر شادی هایی که میتواند در وقتی دیگر یا به صورت محدود برگزار شود، در این شرایط خاص گذشته از فداکاری مسوولیت پذیری افراد جامعه را نشان می دهد.

بیایید خود اگاه و ناخود اگاه دچار احساس نابود کنندگی و نابود شوندگی دیگران نشویم, در اغاز زندگی مشترک و کف و سوت زدن ها شاید شادی دو چندان محصور باشد , اما در تداوم سلامتی خود و دیگران شادی بس عظیم و غیر محصور نهان است. با نجات جان ادمهایی که هر یک دلخوشی کودکی, پدری , مادری……. است.

بیایید درک درستی از شرایط بوجود امده داشته باشیم, بی شک ما روزی بر این افسردگی و اضطراب و بی قراری و اختلالات خلقی معروض غلبه خواهیم کرد اما مرگ را چه ؟ با مرگ چه می توان کرد؟ با شادی هایمان با برگزاری مجالس عروسی مسبب مرگ دیگران نباشیم…. نشویم…..

*عکس از ایرنا

www..ulkamiz.ir