پایگاه خبری اولکامیز – محمدرضا هویدا دانش آموز پایه دهم دبیرستان غیرانتفاعی بصیر گنبد:
«ایستاده‌ام، ایستاده‌ای، ایستاده‌ایم، جنگلیم؛ تن به صندلی شدن نداده‌ایم.»
در تمامِ نقاط جهان؛ جنگل ها، بیابان ها، شهرها، و حتی خانه ها مورچه ها در تلاش برای بقا هستند.
آدمیزاد هرجا مورچه ببیند بدون آنکه توجهی به اهمیت هدفِ مورچه از خطر کردن و بیرون آمدن از آشیانهٔ خود و یا سختیِ زندگیِ آنها داشته باشد، آنها را بی‌رحمانه به قتل می‌رساند.
مورچه ها با وجود اینکه از فیل قدرتمندترند، میلیون ها مورچه در هر ساعت و هر ثانیه زیر پای انسان‌ها له می‌شوند و یا توسط آن ظالم‌هایشان به قتل می‌رسند.
آنها از حقِ زندگی کردن و تلاش و جنب و جوش پا پس نکشیده اند یا به عبارتی منقرض نشده‌اند.
این شعر می‌تواند بیانگر ظالم بودن انسان و مظلومیت مورچه باشد. در ابتدای شعر به ایستادن یکی از آنها و سپس زندگیِ گروهی و متحد بودنشان در برابر سختی ها اشاره می‌کند.
www.ulkamiz.ir
