باران گواه من است

پایگاه خبری اولکامیز – نعمت آتابای :

من نی لبک چوپانان بی گلّه را در دشت …
من پژواک روح خویشتن را میان کوههای سربرافراشته ی تنهایی حس میکنم …

سوار بر قایق دلتنگی میان تلاطم  روزها پارو میزنم به رسیدن…
باران گواه من است
خانه های قدیمی
نقاشی های کودکانه
گواه من است …
من سبک بالی خیال‌های شاعرانه

دست نوازش آسمان
بر سر شعرهای بی پرنده را حس میکنم…
در شب شب پره ام
در روز آدمی تنها ،

دوست دارم در یک دشت بی انتها قدم زدن…
و لمس کردن سنگی ،  لبِ رود…
و دیدن آشیان پرندگان مهاجر..‌.
که قرار است روزی برگردند …
کتاب  و کوچ و پنجره گواه من است…

۴۰۱/۱/۱۶ عاشق پاییزی

www.ulkamiz.ir