مدیریت توسعه و مسولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی

پایگاه تحلیلی خبری اولکامیز – فرضعلی سالاری سردری ، کنشگر برنامه ریزی و توسعه منطقه ای : نگاه اقتصادی بنگاه های صنعتی و تولیدی موجب الزایمر اجتماعی فعالیت های آنان در جامعه محلی شده است، رویکرد و راهبرد مدیران بر مبنای زیست پایدار مبتنی بر حفظ منابع، هویت و زیست جامعه میزبان می باشد.

سودآوری مالی مبنای توسعه شرکت ها و فعالیت های صنعتی و بهره برداری از منابع محیطی نمی باشد و اگر این گونه باشد در واقع نوعی احتکار بوده و محرومیت اجتماعی (فقر و شکاف طبقاتی در کیفیت زندگی) جامعه محلی در ابعاد گوناگون محیطی زیستی، فرهنگی و توسعه پایدار زیستی ایجاد شده است.

بهبود تاب آوری محیطی، ارتقای زیست محیطی منطقه ای، جلوگیری از ایجاد بحران ها و چالش های زیستی، فرهنگی و اجتماعی و  رویکرد پدافندی (پدافند زیستی) از الزامات پیوست های فرهنگی و اجتماعی و مسولیت های اجتماعی پروژه های عمرانی و صنعتی و اقتصادی می باشد.

مفهوم مسئولیت اجتماعی در جامعه ایران یک مفهوم جدید است و به تازگی مورد توجه نخبگان اجتماعی و توسعه قرار گرفته است. مسئولیت اجتماعی بنگاه های اقتصادی در پیوند با مسئولیت آن بنگاه در برابر جامعه، انسان‌ها و محیطی است که در آن فعالیت می‌کند و این مسئولیت از جستارهای اقتصادی و مالی فراتر می‌رود. مسئولیت اجتماعی فعالیت‌هایی است که پیش برنده سود و منفعت اجتماعی بوده و فراتر از منافع سازمان (بنگاه صنعتی- اقتصادی ) می باشد.

مدیریت توسعه و خدمات اجتماعی عام المنفعه  بنگاه های اقتصادی نگرشی مسئولانه و فراتر از حداقل الزامات قانونی می باشد. مسولیت اجتماعی به عنوان یک مهارت مدیریتی و بهره گیری از منابع محیطی و همترازی توسعه در تمامی ابعاد تعریف می گردد و زنجیره مسولیت اجتماعی پیوستگی تمامی ابعاد در تمامی دوره ها و تمامی سطوح ها شامل می گردد.

مسئولیت اجتماعی بنگاه به معنای الزام به پاسخگویی گروه های ذینفع خارجی است، بهبود زیست جمعی و جلوگیری از بحران ها، حفظ سلامت عمومی، به عنوان عامل و توان شناختی در فرآیند تفکر مدیریتی و تصمیم گیری راهبرد پایدار توسعه می باشد. بنابراین مدیریت تعارضات و همراه نمودن جامعه محلی با اقدامات توسعه ای و صنعتی نگاه کلان مدیریتی می طلبد.

مسئولیت اجتماعی سازمانی، مجموعه ای از تعهداتی که یک سازمان در حفظ و کمک به جامعه انجام می دهد و از سود حاصل از فعالیت های خود در حوزه های اجتماعی و فرهنگی برای مردم هزینه می کند.

شناخت همه جانبه جامعه محلی و شبکه سازی اجتماعی توسط بنگاه های صنعتی و اقتصادی با نگاه دانایی محوری موجب پایداری توسعه می گردد. طرح توسعه پارس جنوبی در سه سایت به عنوان یک ابر پروژه گازی و مگا پروژه (انرژی) صنعتی _ اقتصادی، در نظر گرفتن زیست پایدار جامعه محلی و بومی به عنوان تقاضای عمومی و نگاه علمی و توسعه ای در اجرای پروژه‌ها ضروری می باشد.

پارس جنوبی نماد توسعه کشور می باشد که خدمات اجتماعی و زیستی به جامعه پیرامونی مبنای سنجش پایداری توسعه و رویکرد علمی به توسعه در جامعه می باشد. صنعت در هر منطقه به‌عنوان یکی از محورهای توسعه و پیشرفت محسوب می‌شود و صنایع پتروشیمی به‌عنوان یکی از ارکان اصلی صنعت نفت موتور محرک توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی است. صنایع پتروشیمی با تولیدات و صادرات محصولات، نقش بسیار مهمی در تولید ناخالص داخلی و ملی دارند که بنابراین مسئولیت‌های اجتماعی یکی از ارکان مهم صنعت نفت و پتروشیمی در منطقه محسوب می‌شود.

مجموعه نفت و گاز منطقه پارس جنوبی به عنوان ذی نفعان بهره بردار از منابع محیطی محلی با عملکرد ملی، تعهدات اجتماعی و زیست محیطی به ذینفعان محلی دارد. مسئولیت اجتماعی واحدهای صنعتی، اقتصادی و تولیدی در قبال ذینفعان بیرونی ( جوامع محلی) بویژه در حوزه انرژی یکی از مهمترین و در عین حال بحث برانگیزترین مسائل این حوزه است.

شواهد نشان می دهد که آسیب‌های وارد شده ناشی از فعالیت این شرکت ها در ابعاد مختلف به جوامع محلی انکار نشدنی است. شرکت های نفت و گاز نسبت به جامعه و فضایی که در آن فعالیت می کنند باید احساس مسئولیت بیشتری کرده و در این راستا تلاش هایی بیشتری را انجام دهند.

با این که آلودگی، بوی گاز، تنفس ذرات معلق خطرناک، آسیب های اجتماعی و فرهنگی ناشی از حضور مهاجران ترددی، آسیب های محیط زیستی، احساس عدم امنیت اجتماعی را تحمل کرده اند، اما آنچنان که انتظار داشته اند از منافع این شرکت ها بهره نبرده اند.

از نظر مردم بومی این شرکت ها از یک سو منبع تولید ثروتند و از سوی دیگر منبع آلایندگی محیط زیست و سلامت به شمار می روند. این شرکت ها دارای منافع زیادی برای کشورها هستند البته همین امر البته دایره ذینفعان بیرونی شان نیز متنوع کرده و در نتیجه دایره مسئولیت و پاسخگویی شان نیز گسترده است.

www.ulkamiz.ir