محرومان چه زمانی به آسایش و آرامش می رسند؟

پایگاه خبری اولکامیز – حاج آنه محمد مارامایی یکی از همراهان اولکامیز نوشت:       چهار دهه و اندی از انقلاب اسلامی و مردمی سال ۱۳۵۷ گذشت . انقلابی که محرومان و تهیدستان با دستان خالی و با ایثار وگذشت برعلیه استکبار جهانی با حکومت سرسپرده پهلوی مبارزات چندین ساله نمودند و بلاخره در بهمن ۵۷ حکومت طاغوتی را سرنگون کردند. انقلابی که مردم با رهبری قاطعانه امام راحل( ره) جهت رسیدن به استقلال و آزادی عزیزان بسیاری را از دست دادند و با خون پاکشان درخت تنومند انقلاب را آبیاری کردند.

الان که چهل وسه از ان انقلاب کبیر گذشته و به چهل و چهارمین سالگردش نزدیک می شویم متاسفانه در جامعه انقلابی ما مشکلات واقعا حاد و غیرقابل تحمل مشاهده می شود که انسان با دیدن ناتوانی مردم در تامین نیازهای معمولی زندگیشان واقعا زجر می کشد و سئوالات زیادی به ذهن انسان خطور می کند که جواب قانع کننده ای برای ان سوالات پیدا نمی شود.

مثلا این سوال که چرا بعد از گذشت چهل واندی سال وضع مردم این چنین است؟ چرا  مسئولان کشورمان چه در بعد کوچک شهر واستان وچه در ابعاد بزرگ همچون کشور پهناور ایران نتوانستند زندگی ایده ال برای مردم انقلابی فراهم سازند؟ آیا باز هم حاکمان استکباری مانع رسیدن مردم به اهداف انقلابی شده اند؟ آیا کشور ما که بعد از انقلاب ۵۷ استقلال پیدا کرده ویا به آزادی از شرق وغرب رسیده چرا نمی تواند به اهداف انقلابی خویش برسد؟

به گواه کارشناسان تنها دلیل ناتوانی در رسیدن به اهداف انقلابی موانع خارجی نیست بلکه موانع داخلی الان متاسفانه غیر قابل عبور گشته است. موانعی چون اختلاس ها ، دزدی ها ، احتکار کردن ها ، گرانفروشی ها ، کم فروشی ها ، بی برنامه گی ها برخورد سلیقه ای  واحساسی و . . .

وقتی این موانع را می بینیم سوال دیگر به ذهن ما خطور پیدا می کند و آن سوال اینکه چرا  مسئولین شهری و استانی و یا کشوری نتوانستند با برنامه های انقلابی جلوی این موانع را بگیرند؟

همانطوریکه شاهد هستیم این روزها امارهای وحشتناک از فقر ومحرومیت در جامعه مشاهده می شود که نمونه اش به گفته کارشناسان اقتصاد وجود جمعیت ۶۰ میلیونی زیر خط فقر در جامعه است . اگر این امارها دقیق و معتبر باشد واقعا افسوس باید خورد به حال مردم..

گرچه وقتی به دور و بر خودمان نگاه کنیم تا حد زیادی باورش اسان است. چون می بینیم که در هر چند مدت صدای اعتراض گروهها وتشکل های زیادی همچون کارگران ، فرهنگیان و . .  شنیده می شود. صداهایی که بناچار از طرف انها در اسمان کشورمان می پیچد. چون درامدها و مخارج اصلا با هم نمی خواند و قاعدتا صبر مردم هم حدی دارد و اگر مسئولان چاره اندیشی نکنند ممکن است در صد اعتراض کنندگان بیشتر هم شود.

مثلا امروز چهار شنبه پانزدهم دی ماه ساعت پنج و نیم غروب از خانه ام بناچار بیرون رفتم و دوساعت در شهر گشت زدم  عوامل اصلی اعتراض مردم را دیدم .

دیدم که شهر در سکوت مطلق از نظر معاملات بود . بنگاه دار ، پارچه فروش ،  مغازه های داخل پاساژها و . .  که به امید کسب حلال بودند. شاید باورش سخت باشد که در این دو ساعت که نظاره گر وضعیت بازار بودم در این مکان ها اثری از خریدار نبود و اکثرا با گوشی های موبایل شان سرگرم بودند.

چرا مثال از خودم نزنم . من که ۴ الی ۵ مستاجر در مغازه هایم دارم این وضعیت را متاسفانه همیشه شاهد هستم  و هر روز که بطرف مسجد ویا جایی می روم می بینم که بندگان خدا جهت پیدا شدن مشتری از صبح ساعت ۸ تا غروب ساعت ۵ ویکسره در مغازه هایشان نشسته اند و هر چند روز شاید هم چند هفته یک مشتری پیدا می شود که ان هم بزور پول اجاره مغازه شان شاید در بیاید. وقتی هر چند روز با انها می نشینم واز بازار کارشان می پرسم .با تمام وجود اهی می کشند و از بازار کار خودشان می نالند.

خلاصه همانطوریکه در عنوان مطلب گفته ام کی اسایش و آرامش محرومان فرا می رسد؟ چرا وضع وحال مردم اینچنین است؟ مگر چند سال ودهه باید از انقلابی بگذرد و مردم به رفاه برسند و سوالات دیگر.

خلاصه باید بگویم ای حاکمان و مسئولان شهر و استان وکشوری به فریاد مردم خسته از زندگی برسید و چراغ های امید برای مردم انقلابی ومحروم روشن کنید. گاهگاهی خودتان را بجای انها فرض کنید که چه روزگاری دارند و چه دردها را تحمل می کنند. کمی بیشتر از توانتان علمی و با برنامه مدون وحساب شده وبااستفاده از کارشناسان ومتخصصان هر رشته. فعالیت نمائید و اوضاع جامعه را بخصوص در تقویت اقتصاد وتجارت ومعاملات سروسامان دهید. تا مردم به اسایش و آرامش نسبی برسند .

به امید آن روز

www.ulkamiz.ir