سخنان متفاوت استاد کریم بابارضا در مراسم چهلم مادرِ مزدک بهروش

پایگاه خبری اولکامیز – لطیف ایزدی: مراسم چهلمین روز درگذشت مرحوم سارا بابارضا ، فرهنگی بازنشسته گنبدی و مادر دوست و همکارم آقای مزدک بهروش، عضو هیئت تحریریه مجله ترکمن دیار عصر پنج شنبه در سالن اجتماعات خبازان گنبد برگزار شد. در این مراسم دایی ایشان استاد کریم بابارضا دقایقی کوتاه در باره ی مرگ سخنرانی کرد که پرمعنا بود. سخنان متفاوت و تازه این فرهیخته گنبدی مقیم تهران در باره مرگ  را با هم می خوانیم:

هر چند من الان دوست دارم نسلی را نمایندگی کنم که با مرگ معاشقه کرده نه با زندگی. نسلی که چشم باز کرده همش حادثه و بحران دیده است .

نزدیکانم را من معمولا در قبرستان ها جست و جو می کنم. مرگ تلخ است اما نکته بسیار مهم اینه که عمیق است. اساسا شفابخش ترین داروها تلخ هستند و این تلخی، اثبات اثر قوی دارو را می کند.

انسان در این جهان بزرگترین اضطرابش، تشویشش، ابهام نسبت به آینده است و ابزارهای متفاوتی متوسل شده تا این ابهام را مبدل به روشنی کند تا آخر به دامن ایمان آویخته شده که سکینه و طمانینه را به قلبش ایجاد کند و بتواند با این اضطراب مقابله کند و بیان ادیان الهی در رابطه با  جهان پس از زیست و هستی، به روایتی  پایان بخشی است به این نگرانی.

« او در کنار من و من مهجورم » تضمینی است به این آیه ی شریف « نحن اقرب الیه من حبل الورید  ».

چهار مقطع و چهار منزلگاه ما با رنگ سفید پیوند داریم که سفید مظهر پاکی و روشنایی است.

به دنیا که می آییم معمولا نوزاد را در پارچه سفید می پیچند چون وصل با آمرینش و کسانی که بهشان تعلق دارد اتفاق می افتد.

ازدواج که می کنیم رسم است لباس سفید را بر تن عروس می پوشانیم که نشانه ی وصال باشد .

به حج که مشرف می شویم مُحرم می شویم در جامه ی سفید. چون آنجا سمبل خداست و  این وصل دارد به وساطت آن خانه اتفاق می افتد.

هنگامی که می میریم در کفن سفید می میریم چون وصل با خالق اتفاق می افتد.

وقتی چنین تعبیری می توانیم داشته باشیم که نقطه رفتن نقطه ی سفیدی است هیچ تیرگی در آن نیست از غم مان کم می کند و در واقع  به اعتقاد من مرگ زیباترین چالش عرصه ی حیات و زندگانی انسان است که انسان باید خیلی عمیق تر،  دقیق تر در آن تامل بکند.

اگر بتوانیم مرگ را درک کنیم در زندگی رفتار مناسب تری را اتخاذ خواهیم کرد. بسیاری از اضطراب ها، استرس ها ، بدخُلقی ها، رفتارهای ناپسند، ناشی از این است فراموش کردیم که پایانی بر زندگی وجود دارد. به قول یک مؤلف باید بیاموزیم که « پرنده غم در آسمان اندیشه و دل مان پرواز کند ولی اجازه ندهیم که لانه کند فقط پرواز کند  »

www.ulkamiz.ir