تقسیمات کشوری و کارکرد آن؟

پایگاه خبری اولکامیز – بهمن محمدآلق: وقتی استان گلستان از مازندران منفک شد امیدواری های زیادی برای توزیع عادلانه بیت المال در سطح منطقه و بین شهرستان های مختلف شکل گرفت اما با گذشت زمان و در اشتباهی استراتژیک و راهبردی، تعدادی از مرکز نشینان تصور کردند که ابتدا حداکثر اعتبارات برای مرکز استان صرف شود و‌ توسعه را از گرگان شروع کنند و بعد از آباد کردن گرگان به سایر شهرستانها بپردازند.

انحرافات در توزیع عادلانه و متناسب اعتبارات عمرانی و اقتصادی و امکانات و تجهیزات دولتی کار را به جایی رساند که مرکز استان مثل یک سیاهچاله به بلعیدن بودجه ی استان مشغول شد و برای سایر شهرستانها عملا اعتبار خاصی باقی نماند .

آنچه که در چند سال اخیر ساکنان سایر شهرستانها با آن مواجه شده اند تشدید عقب ماندگی و حتی ظهور مشکل در ابتدایی ترین زیرساختها مثل آب ،برق،سوخت،توزیع عادلانه بسته های حمایتی و یارانه ای دولتی برای کشاورزان ،دامداران،صنعتگران و….است و عملا غرض از تاسیس استان جدید نقض شده است و کماکان اهالی شهرستانهای شرق برای بسیاری از اموری که باید در شهرستان خودشان قابل رسیدگی و حل و فصل باشد، مجبور به تحمل رنج سفر به گرگان هستند.

بطور مثال در حالی که نوار مرزی آب شرب لوله کشی ندارد و شرق استان بشدت با دوایر دولتی مستهلک و فرسوده دست به گریبان است شهر گرگان طالب تله کابین است و پروژه های متعددی برای خودشان تعریف کرده اند اما باید از سرنوشت پایتخت و معضلات پیچیده و لاینحل آن عبرت بگیرند که تجمیع امتیازات متعدد در یک شهر ،مشکلات شهرهای مجاور را نیز به مرکز منتقل میکند.

اگر معضلات دیگر نواحی استان حل و فصل نشود، عوارض آن قطعا به مرکز استان منتقل خواهد شد مثل حاشیه نشینی، مشاغل کاذب،ترافیک و آلودگی‌ها،کمبودهای آب و برق و …
توسعه و پیشرفت پایدار باید در همه ی ظرفیت ها و جغرافیای وطن و استان انجام شود.
باید باور داشته باشیم که همه در یک کشتی هستیم .

انتظار اینکه مسایل در مبدا چاره اندیشی شود ،خواسته ی زیادی نیست و‌ اتفاقا به نفع مرکز استان است، حمایت از ذخایر انقلاب موجب تضمین سلامت انقلاب و اثبات شایستگی های نظام جمهوری اسلامی ایران است.

آیا بعد از گذشت ۴۵سال از انقلاب شایسته است که در یک قسمتی از استان امکانات دولتی مثل بانک، آموزشگاه،بیمارستان،دانشگاه،خدمات رفاهی و… به آسانی در دسترس باشد و در شرق استان با طی مسافتی حدود دو ساعت (حتما در مراسم بزرگداشت مختومقلی فراغی دیده اند) در جاده نه از جایگاه بنزین خبری باشد نه از سی ان جی! تلفات انسانی بالای این مسیر ،گواه نارسایی ها است.

در شهر جدید کرند ، ادارات خدماتی و پشتیبانی دولتی ،به تعداد انگشتان یک دست هم وجود ندارد و حتی موضوع آب شیرین کن آن پنج سال معطل اعتبار مانده است!
جوانان نامید و مستأصل در حال مهاجرت به سایر نقاط هستند،

آیا مسولان از مهاجرت روستاییان و مرزنشینان به حاشیه ی شهر و عوارض جانبی آن اطلاع دارند که به این شکل منفعل و مسکوت مانده اند؟
آیا این موارد با توصیه های بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و رهبر معظم انقلاب ،همخوانی دارد؟ از جمله مسائلی که در منطقه ی کرند و حومه باید کار شود آب شرب ،رود اترک و بهره مندی از آب سیلابی آن، شرکت صحرای سبز و شرکت مرزنشینان و نبود رشته‌های های تحصیلی بصورت کامل است.

www.ulkamiz.ir