پایگاه خبری اولکامیز – حاج عطامحمد فروز*: همگان فکر می کنند که فرصت حضور یک ماهه دورانی طلایی است که از ثانیه ثانیه آن برای قرب الی الله می توان بهره جست لکن واقعیت های موجود در اینجا آنقدر دست و پای حاجیان را می بندد که بعضا نماز و عبادت در سویت را حتی بر حضور درنمازهای جماعت نمازخانه را هم ترجیح می دهند در ذیل بر تعدادی از آنها اشاره می شود.
۱) وجود برخی اختلاف های شخصی و خطی و اعتقادی روحانیون که باعث شده نماز در داخل نماز خانه هتل نیزدر دو جا اقامه شود و این با این آموزه که تمام فکر و ذکر و تمرکز حاجیان معطوف به تزکیه شود منافات دارد.
۲) شیوع آنفلونزای عظیم در سرزمین وحی که با سرم و آمپول های متعارف قابل درمان نیست روحانیان را مجبور می کند بعد از ابتلا حداقل سه روز در هتل استراحت کنند.
۳) برنامه غذایی هتل که به لحاظ زمانی با نمازهای ظهر و مغرب تلاقی دارد و نمی گذارد حاجیان با فراغ بال در مسجد الحرام حاضر شوند.
۴) خود ماموران سعودی با مجموعه اقدامات بودار به تخلیه حرم الهی می پردازند به عنوان نمونه بعد از طواف برای ۲رکعت نماز نافله مزاحمت ایجاد می کنند و یا با ایجاد دالان هایی حاجیان را به صحنها و سالنهای حاشیه ای هدایت می کنند و باعث گم شدن حاجیان می شوند و یا در روزهای جمعه از ساعت۸ سرویسها ی ایاب و ذهاب را قطع می کنند و از ساعت ۱۰ نمازگزاران پیاده را نیز باز می گردانند.
۵) خود بازار مکاره میزبان با اجناس جور واجور وبا قیمت های فریبنده قسمتی از وقت بانوان و بالتبع مردان همراه را می گیرند و آنها را از کار اصلی (عبادت و تزکیه ) دور می سازند.
۶) در پایان مدت حضور ۲۵ روزه حاجیان در مکه منوره متاسفانه نوعی روز مرگی و عادی انگاری را در بین آنها موجب می شود طوری که به هنگام طواف وداع هر چه بر سرو سینه می زنند و تضرع و زاری می کنند هیچ افاقه ای در پی ندارد.
* عضو شورای نویسندگان اولکامیز
www.ulkamiz.ir
