آیا منصب ها ارزش ساز هستنند یا ارزشها منصب ساز؟

پایگاه خبری اولکامیز- قمرالدین سیدی : در جامعه انسانی هر قوم و تباری بر فرزند خلف خویش افتخار می کند ، می بالد و مباهات می کند و در سویدای دل خویش از پلکان اخلاص واخلاق به بالاترین درجه خصوصیات انسانی ترفیع داده و به عنوان قهرمان دردانه دل خویش جایگاه می دهد، می ستاید ، زبان خموش و خمود خود را در ثنا صداقت و صفای او به ترنم وا می دارد.

آیا این دست پروردگان که از بطن فطن جامعه قد بر افراشته و از فراز گریوه انسانی جامعه خویش با دیدگان باز به امور می نگرند چه کسانی هستند؟ آیا این اشخاص به طایفه ، رشته، لهجه و محله خاصی تعلق داشته و در حول و حوش آن رشد و نمو کرده و اظهار وجود می کنند؟

به نظر بنده اشخاصی که با دهره ی دهر  از حنظل وجود شربت و شهد را بر جامعه خویش ارزانی داشته و از سموم ذموم ماران افعی جامعه، پادتنی به تن بی توان و مفلوک آن بیابند و در میدان امید و انتظار به عنوان قدوه ی قدرت در امر تصمیم گیری ، نفع نامحدود جامعه را بر نفع محدود خود ترجیح داده و جامعه خویش را از زلت و ذلت رهایی بخشیده وبه عنوان مهب ریاح سعادت و سیادت عمل نماید بی شک افراد قوم این گونه اشخاص را به عنوان مشاطه گر  مشی خویش قلمداد نموده و ایشان را سرمه دیدگان و پله پلکان وجود خویش قرار می دهد.

پشتوانه مردمی بزرگترین جایگاه و پایگاهی است که به بعضی افراد، جامعه ارزانی می دارد و ممهور به مُهری نیست که جایگاه قانونی داشته باشد ولی مُهر مهر دل دلدادگان است که گاه قانون را وادار به تبعیت می کند.

تاریخ اعتبار این جایگاه، تا زمانی است که با مردم و با اهداف مردم همراه باشد زیرا که مردم و افکار مردم در طول تاریخ بهترین دیوان عدالت و دارالحِکَم صداقت بوده است.

حال بعضی افراد به دلیل خیال واهی و شیطنت های سیاسی نفع محدود گذرای شخصی خویش را بر نفع عموم ترجیح داده و عقبه ی سیاسی خویش را که حاصل آرائ کوه نشینان رنج کشیده و آوار نشینان درد کشیده و پینه بستگان مضطر روستا و عشایر است به ورطه فراموشی سپرده و  نظر اجماع مردم را که خود، دست پرورده و پرورش یافته این مقوله است زیر سوال برده و به ساده انگاری قلمداد نموده وخود و اندیشه و افکار خود را سر و گردنی بالاتر از دیگران می دانند غافل از اینکه اینان بازیگر بازنده شطرنج روزگارند.

اینگونه افراد شاید چند صباحی به القاب و الفاظ زود گذر دلی خوش نمایند ولی افسوس که دیگر از اعتبار و ارزش اجتماعی ساقط بوده و آن هیمنه و هیبت سابق خویش را نمی یابند. با مردم و ایل ، مقام و منصب اعتبار می یابد و گرنه هر مقام و منزلتی جز نام و عنوان پوچ و تو خالی ، چیزی را به یدک  نکشیده و گذرا و مردود است، ولو مقامی که در بالاترین سطح ان باشد .

کلاله ،  ۱۸/۷/۱۳۹۹

www.ulkamiz.ir