پاسخ به انتظار خوانندگان

پایگاه خبری اولکامیز – امان محمد خو جملی: خیلی از خوانندگان و دوستان از من انتظار دارند در مورد مشکلات گنبد و روستاهای اطراف یادداشت بنویسم. دوستان معتقدند من بیشتر در مورد مسائل و مشکلات ملی مطلب می نویسم و به مشکلات شهر خودم کم توجه هستم. من ضمن پذیرفتن این انتقاد در کامنت های مختلف، جسته و گریخته به آن پاسخ دادم، اما احساس می کنم کافی نبوده، باید بیشتر توضیح دهم. حالا تصمیم گرفتم به این انتقاد و انتظار یک یادداشت مستقل بنویسم و موضع خود را شفاف تر اعلام کنم.

بنده اعتقادم این است، در خصوص منعکس کردن مشکلات و معضلات شهر ما به اندازه کافی خبرنگار و نویسنده داریم و به این موضوع در حد کافی پرداخته می شود. دوستانی مانند لطیف ایزدی، وهاب سارلی، علی کیان، مزدک بهروش، محمود رحیمی، مهدی سیدکلاته، خانم درنه صفایی، بنیامین آرتا، فریدون قاره ای، قیوم آق آتابای، فرامرز رضایی شیرازی، رحیم آور، اکبر پیرا، عباس مهدی زاده، رجب علی نیازمند، آشر رئوفی، اراز تورانی، اراز نیازی، یاشار نیازی، کامبیز قوجقی نژاد، آنه محمد مارامایی، یحیی یاری، ناصر نیازی، مراد قربانی، خلیل یزدانی، رحمان رحیمی سید در امور ورزشی حاجی قربان طریک، شیرمحمد شیروانی و بهروز بابایی کثیری از دوستان دیگر مطلب می نویسند و مشکلات و معضلات شهر را منتشر می کنند. به نظرم در این خصوص نویسنده و خبرنگار کم نیست. به من هم اطلاعات کافی برسد می نویسم.

اما ضمن احترام به نظر دوستان باید بگویم کار من نوعی فرهنگ سازی و ارتقاء دانش سیاسی و تصحیح تفکر مردم است. در حین کار خودم هم بیشتر از خوانندگان می آموزم تا بیاموزانم. ما بیش از هر زمانی به ارتقاء دانش سیاسی و فرهنگی و علمی مردم نیاز داریم. ما خیلی باید در این زمینه ها کار کنیم. ما در مقدمات این کار که گفتگو و تعامل است مشکل اساسی داریم. ما هنوز با یکدیگر گفتگو می کنیم. ولی یاد نمی گیریم، چگونه گوش کنیم، چگونه بفهمیم، چگونه درک کنیم، ما در گفتگو زبان یکدیگر را نمی فهمیم. ما صحبت می کنیم ولی دانش طرف مقابل را به خودمان راه نمی دهیم. ما بیش از اینکه یاد بگیریم در فکر جواب هستیم. خلاصه شکاف های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، طبقاتی وحشتناک است. هر کس راه خودش را می رود. راه مشترک پیدا نمی کنیم.

ما در ایران ۱۵۰۰ شهر داریم. در هر شهر حداقل یک نفر باید این کار را بکند و گرنه صد نفر هم کم است. ما تا زمانی که ارتقاء سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، علمی، دینی پیدا نکنیم مشکل ما حل نخواهد شد. باید به مردم یاد بدهیم به جنگ و خشونت و انقلاب هوس نکنند. باید همه چیز را از راههای قانونی، مسالمت آمیز، تدریجی و اصلاحی دنبال کنیم. این است راه و هدف من.

www.ulkamiz.ir